Είδα: Το «Atomic Alert» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ¨Πυρηνικός όλεθρος… μέχρι δακρύων.
Από την περιγραφή και μόνο της «παράστασης» είχα δελεαστεί: μαστόρικα ξαναμονταρισμένες σκηνές από ασπρόμαυρες ταινίες, τηλεσειρές και φιλμικά ντοκουμέντα της ψυχροπολεμικής Αμερικής του ’50 στήνουν ένα νέο στόρι με θέμα μια πυρηνική καταστροφή• το οποίο στόρι (κι αυτό είναι το καλύτερο της υπόθεσης, σας βεβαιώ) μας αφηγούνται μεταγλωττισμένα, ζωντανά και επιτοπίως πέντε ηθοποιοί, οι οποίοι αποδίδουν φωνητικά τους δεκάδες ρόλους που παρελαύνουν στο πανί, με το χιούμορ να κυριαρχεί, χέρι-χέρι με ένα υφέρπον πολιτικό σχόλιο περί χειραγώγησης των μαζών… Πήγα, λοιπόν, στο «Atomic Alert», το έργο-πρόταση που συνέλαβε πριν από τρία χρόνια ο γάλλος καθ’έξιν «πειραματιστής», συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης, Φρεντερίκ Σοντάγκ και μετέφερε στα καθ’ημάς ο σκηνοθέτης Λευτέρης Γιοβανίδης.
Ε, αυτό που… μου συνέβη, δεν το περίμενα με τίποτα. Γέλασα (στα όρια της αυτοέκθεσης), ψυχαγωγήθηκα πραγματικά (διότι το έργο διαρκώς σατιρίζει το.. μανιπουλάρισμα της κοινής γνώμης από αρχές και μίντια) και αποθαύμασα εντελώς την εξαιρετική δουλειά που έχουν κάνει οι συντελεστές της ελληνικής βερσιόν του «Atomic Alert». Διότι, κοιτάτε, δεν είναι μόνο οι ξεκαρδιστικές εμπνεύσεις κανιβαλισμού και υπονόμευσης των πρωτότυπων κινηματογραφικών σκηνών, ώστε να υπηρετήσουν ένα ιδίας κατασκευής B-movie (τι Β, δηλαδή; D, και βάλε) περί πυρηνικού ολέθρου. Δεν είναι, ας πούμε, που βλέπεις την Μπάρμπαρα Στάνγουικ-ρεπόρτερ στο «Ο άνθρωπος του δρόμου» (1941) του Κάπρα, να κάνει θέμα το αν ο αρχισυντάκτης της θα πιεί ή όχι ένα ποτήρι γάλα, που τυχαία κρατάει στο χέρι του. Είναι που όλο αυτό το ευτράπελο οικοδόμημα, με τις αργκό/μελό και εν γένει κουφές ατάκες, υπηρετείται από την υπέροχη μετάφραση της Σταυρούλας Μάκρα. Η οποία, μαζί με τη Μαρία Ζερβού, τον Μάνο Καρατζογιάννη, τον Πάρι Λύκο και τον Σταύρο Σιούλη –που στέκονται διακριτικά μπροστά σε μικρόφωνα εκατέρωθεν και φάτσα της οθόνης προβολής– δίνουν κανονική «ραδιοφωνική» παράσταση, αλλάζοντας φωνές, ρόλους και διάθεση με πολυβολική ταχύτητα, χωρίς να χάσουν ανάσα, ξερόβηχα ή μικροπαύση από τους πρωταγωνιστές της οθόνης.
Μπορείς, δηλαδή, κανονικά να κάτσεις και να δεις σκέτη την μεταγλωττισμένη ταινία –η οποία είναι μια ολέθρια, κιτς προπαγάνδα καθησυχασμού των κατοίκων μιας μικρής πόλης, που, ούπς!, εκ παραδρομής έφαγε μια πυρηνική έκρηξη κατακέφαλα– ξεχνώντας εντελώς ότι πέντε υποδειγματικά κουρδισμένοι ηθοποιοί «παίζουν» τα όσα ακούς εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Να πάτε, χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι αν βγαίνοντας δε γελάτε ακόμα με το «Άι, μαρή!» που εκστομίζεται σε μια στιγμή (πυρηνικής) έντασης, τότε, παρντόν, έχουμε άλλη αίσθηση περί χιούμορ – συμβαίνουν κι αυτά…
Info: Έως τις 30 Δεκεμβρίου (εκτός της χριστουγεννιάτικης παραμονής)
Στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206).
Παρασκευές, Σάββατα και Δευτέρες στις 21:30, Κυριακές στις 20:30.
Εισιτήριο 10€.
Τατιάνα Καποδίστρια από το tospirto.net
Cosmopoliti 